دعای توسل

اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ وَاَتَوَجَّهُ اِلَیْکَ بِنَبِیِّکَ نَبِىِّ الرَّحْمَةِ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ یا اَبَاالْقاسِمِ یا رَسُولَ اللّهِ یا اِمامَ الرَّحْمَةِ یا سَیِّدَنا وَمَوْلینا اِنّا تَوَجَّهْنا وَاسْتَشْفَعْنا وَتَوَسَّلْنا بِکَ اِلَى اللّهِ وَقَدَّمْناکَ بَیْنَ یَدَىْ حاجاتِنا یا وَجیهاً عِنْدَ اللّهِ اِشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللّهِ. 

خدایا از تو درخواست دارم و به سویت روى آوردم به وسیله پیامبرت،پیامبر رحمت محمّد(درود خدا بر او و خاندانش)اى ابا القاسم،اى فرستاده خدا،اى پیشواى رحمت،اى آقا و مولاى ما،به تو رو آوردیم و تو را واسطه قرار قرار دادیم،و به سوى خدا تو را وسیله ساختیم،و تو را پیش روى حاجاتمان نهادیم،اى آبرومند نزد خدا،براى ما نزد خدا شفاعت‏ کن.

یا اَبَا الْحَسَنِ یا اَمیرَ الْمُؤْمِنینَ یا عَلِىَّ بْنَ اَبیطالِبٍ یا حُجَّةَ اللّهِ عَلى خَلْقِهِ یا سَیِّدَنا وَمَوْلینا اِنّا تَوَجَّهْنا وَاسْتَشْفَعْنا وَتَوَسَّلْنا بِکَ اِلَى اللّهِ وَقَدَّمْناکَ بَیْنَ یَدَىْ حاجاتِنا یا وَجیهاً عِنْدَ اللّهِ اِشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللّهِ. 

اى ابا الحسن اى امیر المؤمنین اى على بن ابیطالب،اى حجّت خدا بر بندگان،اى آقا و مولاى ما،به تو روى آوردیم و تو را واسطه قرار دادیم و به سوى خدا به تو توسّل جستیم و تو را پیش روى حاجاتمان نهادیم، اى آبرومند نزد خدا،براى ما نزد خدا شفاعت کن.

یا فاطِمَةَ الزَّهْراَّءُ یا بِنْتَ مُحَمَّدٍ یا قُرَّةَ عَیْنِ الرَّسُولِ یا سَیِّدَتَنا وَمَوْلاتَنا اِنّا تَوَجَّهْنا وَاسْتَشْفَعْنا وَتَوَسَّلْنا بِکِ اِلَى اللّهِ وَقَدَّمْناکِ بَیْنَ یَدَىْ حاجاتِنا یا وَجیهَةً عِنْدَ اللّهِ اِشْفَعى لَنا عِنْدَ اللّهِ یا اَبا مُحَمَّدٍ یا حَسَنَ بْنَ عَلِی اَیُّهَا الْمُجْتَبى یَا بْنَ رَسُولِ اللّهِ یا حُجَّةَ اللّهِ عَلى خَلْقِهِ یا سَیِّدَنا وَمَوْلینا اِنّا تَوَجَّهْنا وَاسْتَشْفَعْنا وَتَوَسَّلْنا بِکَ اِلَى اللّهِ وَقَدَّمْناکَ بَیْنَ یَدَىْ حاجاتِنا یا وَجیهاً عِنْدَ اللّهِ اِشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللّهِ. 

اى فاطمه زهرا،اى دختر دلبند محمّد،اى نور چشم رسول خدا اى سرور و بانوى ما،به تو روى آوردیم و تو را واسطه قرار دادیم و به سوى به تو توسّل جستیم،و تو را پیش روى حاجاتمان‏ نهادیم،اى آبرومند نزد خدا،براى ما نزد خدا شفاعت کن،اى ابا محمّد،اى حسن بن على اى برگزیده‏ اى فرزند فرستاده خدا،اى حجّت خدا بر بندگان،اى آقا و مولاى ما،به تو روى آوردیم و تو را واسطه قرار دادیم و و به سوى خدا به تو توسّل جستیم،و تو را پیش روى حاجاتمان نهادیم،اى آبرومند نزد خدا،براى ما نزد خدا شفاعت کن.

یا اَبا عَبْدِاللّهِ یا حُسَیْنَ بْنَ عَلِی اَیُّهَا الشَّهیدُ یَا بْنَ رَسُولِ اللّهِ یا حُجَّةَ اللّهِ عَلى خَلْقِهِ یا سَیِّدَنا وَمَوْلینا اِنّا تَوَجَّهْنا وَاسْتَشْفَعْنا وَتَوَسَّلْنا بِکَ اِلَى اللّهِ وَقَدَّمْناکَ بَیْنَ یَدَىْ حاجاتِنا یا وَجیهاً عِنْدَ اللّهِ اِشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللّهِ. 

اى ابا عبد اللّه،اى حسین بن على،اى شهید،اى فرزند فرستاده خدا،اى حجّت خدا بر بندگان،اى آقا و مولاى ما،به تو روى آوردیم،و تو را واسطه قرار دادیم،و به سوى خدا به تو توسّل جستیم و تو را پیش روى حاجاتمان نهادیم،اى آبرومند نزد خدا،براى ما نزد خدا شفاعت کن.

یا اَبَا الْحَسَنِ یا عَلِىَّ بْنَ الْحُسَیْنِ یا زَیْنَ الْعابِدینَ یَا بْنَ رَسُولِ اللّهِ یا حُجَّةَ اللّهِ عَلى خَلْقِهِ یا سَیِّدَنا وَمَوْلینا اِنّا تَوَجَّهْنا وَاسْتَشْفَعْنا وَتَوَسَّلْنا بِکَ اِلَى اللّهِ وَقَدَّمْناکَ بَیْنَ یَدَىْ حاجاتِنا یا وَجیهاً عِنْدَ اللّهِ اِشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللّهِ. 

اى ابا الحسن،اى على بن الحسین‏ اى زین العابدین،اى فرزند فرستاده خدا،اى حجّت خدا بر بندگان اى آقا و مولاى ما،به تو روى آوردیم‏ و تو را واسطه قرار دادیم و به سوى خدا به تو توسّل جستیم،و تو را پیش روى حاجاتمان نهادیم،اى آبرومند نزد خدا براى ما نزد خدا شفاعت کن

یا اَبا جَعْفَرٍ یا مُحَمَّدَ بْنَ عَلِی اَیُّهَا الْباقِرُ یَا بْنَ رَسُولِ اللّهِ یا حُجَّةَ اللّهِ عَلى خَلْقِهِ یا سَیِّدَنا وَمَوْلینا اِنّا تَوَجَّهْنا وَاسْتَشْفَعْنا وَتَوَسَّلْنا بِکَ اِلَى اللّهِ وَقَدَّمْناکَ بَیْنَ یَدَىْ حاجاتِنا یا وَجیهاً عِنْدَ اللّهِ اِشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللّهِ. 

اى با جعفر،اى محمّد بن على،اى باقر،اى فرزند فرستاده خدا،اى حجّت‏ خدا بر بندگان،اى آقا و مولاى ما به تو روى آوردیم و تو را واسطه قرار دادیم و به سوى خدا به تو توسّل جستیم،و تو را پیش روى‏ حاجاتمان نهادیم،اى آبرومند نزد خدا،براى ما نزد خدا شفاعت کن.

یا اَبا عَبْدِ اللّهِ یا جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ اَیُّهَا الصّادِقُ یَا بْنَ رَسُولِ اللّهِ یا حُجَّةَ اللّهِ عَلى خَلْقِهِ یا سَیِّدَنا وَمَوْلینا اِنّا تَوَجَّهْنا وَاسْتَشْفَعْنا وَتَوَسَّلْنا بِکَ اِلَى اللّهِ وَقَدَّمْناکَ بَیْنَ یَدَىْ حاجاتِنا یا وَجیهاً عِنْدَ اللّهِ اِشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللّهِ، 

اى ابا عبد اللّه،اى جعفر بن محمّدا، اى صادق،اى فرزند رسول خدا،اى حجّت خدا بر بندگان،اى آقا و مولاى ما،به تو روى آوردیم‏ و تو را واسطه قرار دادیم و به سوى خدا به تو توسّل جستیم و تو را پیش روى حاجاتمان نهادیم،اى آبرومند نزد خدا، براى ما نزد خدا شفاعت کن،

یا اَبَا الْحَسَنِ یا مُوسَى بْنَ جَعْفَرٍ اَیُّهَا الْکاظِمُ یَا بْنَ رَسُولِ اللّهِ یا حُجَّةَ اللّهِ عَلى خَلْقِهِ یا سَیِّدَنا وَمَوْلینا اِنّا تَوَجَّهْنا وَاسْتَشْفَعْنا وَتَوَسَّلْنا بِکَ اِلَى اللّهِ وَقَدَّمْناکَ بَیْنَ یَدَىْ حاجاتِنا یا وَجیهاً عِنْدَ اللّهِ اِشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللّهِ، 

اى ابا الحسن اى موسى بن جعفر،اى کاظم،اى فرزند فرستاده خدا،اى‏ حجّت خدا بر بندگان،اى آقا و مولاى ما،به تو روى آوردیم و تو را واسطه قرار دادیم و به سوى خدا به تو توسّل جستیم‏ و تو را پیش روى حاجاتمان نهادیم،اى آبرومند نزد خدا،براى ما نزد خدا شفاعت کن،

یا اَبَا الْحَسَنِ یا عَلِىَّ بْنَ مُوسى اَیُّهَا الرِّضا یَا بْنَ رَسُولِ اللّهِ یا حُجَّةَ اللّهِ عَلى خَلْقِهِ یا سَیِّدَنا وَمَوْلینا اِنّا تَوَجَّهْنا وَاسْتشْفَعْنا وَتَوَسَّلْنا بِکَ اِلَى اللّهِ وَقَدَّمْناکَ بَیْنَ یَدَىْ حاجاتِنا یا وَجیهاً عِنْدَ اللّهِ اِشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللّهِ

اى ابا الحسن‏ اى على بن موسى،اى رضا،اى فرزند فرستاده خدا،اى حجّت خدا بر بندگان اى آقا و مولاى ما به تو روى آوردیم و تو را واسطه قرار دادیم و به سوى خدا به تو توسّل جستیم و تو را پیش روى حاجاتمان نهادیم،اى آبرومند نزد خدا،برا یما نزد خدا شفاعت کن

یا اَبا جَعْفَرٍ یا مُحَمَّدَ بْنَ عَلِی اَیُّهَا التَّقِىُّ الْجَوادُ یَا بْنَ رَسُولِ اللّهِ یا حُجَّةَ اللّهِ عَلى خَلْقِهِ یا سَیِّدَنا وَمَوْلینا اِنّا تَوَجَّهْنا وَاسْتَشْفَعْنا وَتَوَسَّلْنا بِکَ اِلَى اللّهِ وَقَدَّمْناکَ بَیْنَ یَدَىْ حاجاتِنا یا وَجیهاً عِنْدَ اللّهِ اِشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللّهِ 

اى ابا جعفر اى محمّد بن على اى تقى جواد،اى فرزند فرستاده‏ خدا،اى حجّت خدا بر بندگان،اى آقا و مولاى ما،به تو روى آوردیم و تو را واسطه قرار دادیم و به سوى خدا به تو توسّل جستیم،و تو را پیش روى حاجاتمان نهادیم،اى آبرومند نزد خدا،براى ما نزد خدا شفاعت کن،

یا اَبَا الْحَسَنِ یا عَلِىَّ بْنَ مُحَمَّدٍ اَیُّهَا الْهادِى النَّقِىُّ یَا بْنَ رَسُولِ اللّهِ یا حُجَّةَ اللّهِ عَلى خَلْقِهِ یا سَیِّدَنا وَمَوْلینا اِنّا تَوَجَّهْنا وَاسْتَشْفَعْنا وَتَوَسَّلْنا بِکَ اِلَى اللّهِ وَقَدَّمْناکَ بَیْنَ یَدَىْ حاجاتِنا یا وَجیهاً عِنْدَ اللّهِ اِشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللّهِ 

اى‏ ابا الحسن،اى على بن محمّد،اى هادى نقى،اى فرزند فرستاده خدا،اى حجّت خدا بر بندگان، اى آقا و مولاى ما،به تو روى آوردیم و تو را واسطه قرار دادیم و به سوى خدا به تو توسّل جستیم،و تو را پیش روى حاجاتمان‏ نهادیم،اى آبرومند نزد خدا،براى ما نزد خدا شفاعت کن،

یا اَبا مُحَمَّدٍ یا حَسَنَ بْنَ عَلِی اَیُّهَا الزَّکِىُّ الْعَسْکَرِىُّ یَا بْنَ رَسُولِ اللّهِ یا حُجَّةَ اللّهِ عَلى خَلْقِهِ یا سَیِّدَنا وَمَوْلینا اِنّا تَوَجَّهْنا وَاسْتَشْفَعْنا وَتَوَسَّلْنا بِکَ اِلَى اللّهِ وَقَدَّمْناکَ بَیْنَ یَدَىْ حاجاتِنا یا وَجیهاً عِنْدَ اللّهِ اِشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللّهِ 

اى ابا محمّد،اى حسن بن على،اى پاکنهاد عسگرى،اى فرزند فرستاده خدا،اى حجّت خدا بر بندگان،اى آقا و مولاى ما،به تو روى آوردیم و تو را واسطه قرار دادیم و به سوى خدا به تو توسّل جستیم و تو را پیش روى حاجاتمان نهادیم،اى آبرومند نزد خدا، براى ما نزد خدا شفاعت کن،

یا وَصِىَّ الْحَسَنِ وَالْخَلَفَ الْحُجَّةَ اَیُّهَا الْقاَّئِمُ الْمُنْتَظَرُ الْمَهْدِىُّ یَا بْنَ رَسُولِ اللّهِ یا حُجَّةَ اللّهِ عَلى خَلْقِهِ یا سَیِّدَنا وَمَوْلینا اِنّا تَوَجَّهْنا وَاسْتَشْفَعْنا وَتَوَسَّلْنا بِکَ اِلَى اللّهِ وَقَدَّمْناکَ بَیْنَ یَدَىْ حاجاتِنا یا وَجیهاً عِنْدَ اللّهِ اِشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللّهِ 

اى جانشین حسن،اى یادگار شایسته،اى پایدار مورد امید،اى مهدى‏ اى فرزند فرستاده خدا،اى حجّت خدا بر بندگان،اى آقا و مولاى ما،به تو روى آوردیم و تو را واسطه قرار دادیم و به سوى خدا به تو توسّل جستیم،و تو را پیش روى حاجاتمان نهادیم،اى آبرومند نزد خدا،براى ما نزد خدا شفاعت کن.

س از خواندن دعا،حاجات خود را بخواهد که به خواست خدا برآورده مى‏شود.و در روایت دیگرى‏ وارد شده است که بعد از خواندن دعا چنین گوید:

یا سادَتى وَمَوالِىَّ اِنّى تَوَجَّهْتُ بِکُمْ اَئِمَّتى وَعُدَّتى لِیَوْمِ فَقْرى وَحاجَتى اِلَى اللّهِ وَتَوَسَّلْتُ بِکُمْ اِلَى اللّهِ وَاسْتَشْفَعْتُ بِکُمْ اِلَى اللّهِ فَاشْفَعُوا لى عِنْدَ اللّهِ وَاسْتَنْقِذُونى مِنْ ذُنُوبى عِنْدَ اللّهِ فَاِنَّکُمْ وَسیلَتى اِلَى اللّهِ وَبِحُبِّکُمْ وَبِقُرْبِکُمْ اَرْجُو نَجاةً مِنَ اللّهِ فَکُونُوا عِنْدَ اللّهِ رَجاَّئى یا سادَتى یا اَوْلِیاَّءَ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِمْ اَجْمَعینَ وَلَعَنَ اللّهُ اَعْداَّءَ اللّهِ ظالِمیهِمْ مِنَ الاْوَّلینَ وَالاْخِرینَ امینَ رَبَّ الْعالَمینَ 

اى آقایان و سرورانم،من به شما پیشوایان و توشه‏هایم براى روز تنگدستى روى آوردم،و نیازم به سوى خداست، و توسّل جستم به سوى خدا،پس در نزد خدا واسطه من شوید،و مرا پیش خدا از گناهانم رهایى بخشید،که تنها شما وسیله من به جانب خدا هستید،من با دوستى با شما و نزدیک شدن به شما امیدوار نجات از جانب خدا هستم، پس نزد خدا امید من باشید،اى آقایان من و دوستداران خدا،خدا بر همه آنان درود فرست و لعنت خدا بر دشمنان خدا آن ستمگران به محمّد و خاندان محمّد،از پیشینیان و پسینیان،دعایم را اجابت کن اى پروردگار جهانیان.

مؤلف گوید:شیخ کفعمى در کتاب بلد الامین دعاى مفصلى موسوم به دعاى فرج نقل کرده که این دعاى توسّل در ضمن آن آمده است و به گمان من، «دوازده امام»خواجه نصیر الدین طوسى همین دعاى توسّل است که آن را با صلوات بر حجّتهاى پاک الهى ترکیب کرده‏اند و مجموعه آن‏ در یک خطبه بلیغ و رسا جا گرفته است،و کفعمى آن را در بخشهاى آخر کتاب«مصباح»ذکر کرده است.

erfan.ir

سلمان فارسى (وفات 36 ق )

پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله فرمود: سلمان منا اهل بیت .امام باقر علیه السلام مى فرماید: عده اى با هم نشسته بودند و نسب خود را یاد مى نمودند و افتخار مى کردند که سلمان نیز در میان آنان حاضر بود. عمر به سلمان گفت : اى سلمان اصل و نسب تو چیست ؟فقال سلمان انا سلمان بن عبدالله کنت ضالا فهد انى الله بمحمد صلى الله علیه و آله و کنت عائلا فاغنانى الله بمحمد صلى الله علیه و آله و کنت مملوکا فاعتقنى الله تعالى بمحمد صلى الله علیه و آله فهذا حسبى و نسبى یا عمر.

سلمان فرمود: من سلمان پسر عبدالله ، گمراه بودم که خداوند بوسیله حضرت محمد صلى الله علیه و آله مرا هدایت کرد و بنده بودم که خداوند بوسیله حضرت محمد صلى الله علیه و آله مرا آزاد فرمود، پس اى عمر این است حسب و نسب من !در روایتى آمده وقتى امام امیر مؤ منان علیه السلام بر سر جنازه سلمان حاضر شد پارچه اى که بر صورت سلمان بود برداشت . سلمان به صورت آن حضرت تبسمى کرد، امام علیه السلام فرمود: مرحبا یا ابا عبدالله اذا لقیت رسول الله صلى الله علیه و آله فقل له مامر على اخیک من قومک .

سلمان موعظه سودمند به جریر مى کند، مى فرماید:اى جریر نسبت به خدا فروتن باش ، زیرا هر کس که براى خدا تواضع کند، روز قیامت مقام بلندى دارد. اى جریر میدانى علت تاریکى و ظلمات قیامت چیست ؟جریر گفت : نهسلمان گفت : ظلم کردن به دیگران در دنیا سبب ظلمات روز قیامت است .

پس از وفات پیغمبر صلى الله علیه و آله گروهى از اصحاب آن حضرت مسئله خلافت پیامبر صلى الله علیه و آله را از سلمان سؤ ال کردند: آیا چه کسى لیاقت جانشینى پیامبر اسلام را دارد؟سلمان گفت : گمان نمى کنم این مقام بغیر از على علیه السلام زیبنده دیگرى باشد! مگر ابوالحسن علیه السلام اول کسى نیست که به قبله مسلمانان نماز خواند و احکام دین و سنت پیغمبر اسلام را از دیگران بهتر مى داند؟!در میان بنى هاشم هر چه خوب و نیک شمرده شود، على علیه السلام کانون تمام خیرات است و آنچه را على علیه السلام دارد دیگران ندارند!در زمان خلیفه اول حذیقة بن یمان فرماندار مدائن بود، بعد از او سلمان به سمت رهبرى آن شهر انتخاب شد و در زمان خلیفه دوم سلمان همچنان بر حکومت خویش برقرار بود. اما رفتارش بر اساس عدل و انصاف بود، از این جهت مورد انتقاد و یا سرزنش خلیفه دوم قرار گرفت . چرا همچون حذیقه رفتار نمى کند؟سلمان در پاسخ نامه انتقاد آمیز خلیفه نوشت :بسم الله الرحمن الرحیمنامه سلمان غلام پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله به عمر بن خطاب : موضوع سخن اینکه در جواب نامه خشن و ملامت آمیزى که به من نوشته و عتاب کرده اى که چون امیر مدائن هستم چرا به شیوه حذیقه رفتار نمى کنم ؟ آگاه باش :خداى متعال مرا از کار زشت باز داشته است ، و در قرآن کریم فرموده : هان مؤ منین از گمان بد بردن سخت دورى جوئید، بدرستى که قسمتى از گمانها گناه و معصیت است ! و پیرامون دیگران تجسس نکنید، و در غیاب و نبود دیگران از آنها سخن نرانید! آیا دوست دارید گوشت مرده برادر مسلمان خود را بخورید؟! این عمل پیش شما تنفر آمیز است از خدا بترسید.

من پیروى ترا نمى کنم و به دنبال اعمال زشت حذیقه و نافرمانى خدا نخواهم رفت !نوشته اى که چرا حصیر مى بافم و نان جو مى خورم این کار براى مؤ من عار نیست تا سبب ملامت شود!خدا بر من مبارک کند که حصیر ببافم و نان جو بخورم و از دیگران بى نیاز باشم نه اینکه غذاى خوب بخورم و مؤ منى را غضبناک کرده و بنا حق حکم کنم !این کار به پارسائى نزدیک تر و در پیشگاه پروردگار محبوب تر است ، خود بارها دیدم رسول خدا صلى الله علیه و آله هر گاه نان جو مى یافت مى خورد و سپاسگزارى مى کرد و از این نحوه خوراک هیچگاه خشمناک نمى شد! مرا ملامت کرده اى که چرا به مردم بخشش مى کنم ؟ این عیبى نیست عطا را براى خدا و روز فقر و تهیدستى خویش انجام مى دهم .براى من فرقى ندارد غذائى که جویده شد و در گلویم رسید شیره گندم و مغز قلم یا سبوس جو باشد!در نامه نوشته اى من : چون تشکیلات و دم دستگاه ندارم سلطنت خدا را ضعیف کرده و سبک شمرده ام .و مردم مدائن هم براى مقام خلافت احترام قائل نمى شوند تا جائى که در کارهاى شخصى از من کمک مى گیرند و این رفتار باعث ذلتى و سستى حکومت الهى است !وه ، چه لغزشى این طور که تو فکر کرده اى نیست . مطمئن باش این شیوه که به نظر تو ذلت است در صورتى که مطیع خدا باشم براى من از عزت و بزرگى که در طغیان و معصیت باشد محبوب تر است ؟تو خود کردار رسول اکرم صلى الله علیه و آله سفیر الهى را دیدى که در عین حال همچون پدرى مهربان با مردم گرم و دمساز بود، با این وصف لباس ‍ خشن مى پوشید و غذاى نامطبوع مى خورد و قرشى و عربى ، سیاه و سفید و بالاخره همه افراد در نظرش یکسان بودند.

بر گرفته از کتاب طعم خوب بندگی

www.al-mobin.com

www.almobin.ir

حضرت على علیه السلام و خلافت ( بخشی از کتاب نور فاطمه )

على و خلافت على علیه السلام و عباس و هاشمیان از نخستین لحظه بیعت ابوبکر را رد کردند و در خانه فاطمه علیهاالسلام بعنوان مخالفت به بسط نشستند.ابوسفیان سعى کرد که از آب گل آلود صید کند. در تاریخ طبرى آمده است «هنگامى که مردم بر بیعت ابوبکر فراهم آمدند، ابوسفیان گفت: چرا این امر براى کوچکترین بخش از قریش باشد، پس به راه افتاد در حالى که مى گفت: به خدا که من گرد و غبارى را مى بینم که آن را خاموش نمى کند به جز خون یا خاندان عبد مناف! ابوبکر کجاى کار شماست اى دو مستضعف، اى على و اى عباس. سپس گفت: اى ابوالحسن، دست خود را بگشاى تا با تو بیعت کنم به خدا اگر بخواهى، شهر را بر ضد او پر از سواره و پیاده مى سازم»___________________________________طبرى ج 3 ص 209.

 اما على علیه السلام پیشنهادش را رد کرد زیرا که از اهداف ابوسفیان و بنى امیه، که دشمنان اسلام بودند، آگاه بود. پس به او گفت: «به خدا که تو مدت ها براى اسلام بدى را مى خواستى. ما نیازى به دلسوزى تو نداریم»___________________________________طبرى ج 3 ص 209.

اما ابوسفیان پس از آنکه ابوبکر، فرزندش یزید را به امارت فرستاد، و منصبى داد آرام گرفت___________________________________طبرى ج 3 ص 209.

امام على علیه السلام مى دانست که امت اسلام بر سر دو راهى قرار گرفته و مردام گرفتار هواها گشته و هر تلاشى براى تصحیح انحراف از طریق جنگ مسلحانه، خطرى بر کل وجود اسلام بشمار مى رود که على علیه السلام از آن محافظت مى نمودو بر آن امین بود.اهل بیت علیهم السلام بیان کرده اند که چرا على علیه السلام با شمشیر به مخالفت با خلفاء برنخاست. امام صادق علیه السلام در جواب سوالى که یکى از یاران آن حضرت پرسید: آیا چه چیزى امیرالمومنین را بازداشت از اینکه مردم را به سوى خود فراخواند و شمشیر خود را در برابر کسى که حقش را غصب کرد، از غلاف بیرون کشد؟ گفت: «از این ترسید که مرتد شوند و اشهد ان محمدا رسول اللَّه نگویند».تاریخ مخالفت آن حضرت را با آنچه در جریان بود به ما اعلام مى کند، زیرا که ما نقش سیاسى عمده اى براى حضرت على علیه السلام در روزگار خلفاء از قبیل وفادارى و غیره، نمى شناسیم و خبرى در مورد وى در همه جنگ هاى پس از رحلت پیامبر خدا صلى اللَّه علیه و آله نداریم. در حالى که موضع گیریهاى جهادى آن حضرت در زمان حیات پیامبر صلى اللَّه علیه و آله مشهور است.هنگامى که عبدالرحمن بن عوف در شوراى شش نفره از او خواست تا به کتاب خدا و سنت پیامبر و سیره شیخین عمل کند، آخرین مورد را رد کرد که این امر، مطابقت سیره شیخین، «ابوبکر و عمر» را با سیره پیامبر صلى اللَّه علیه و آله مورد شک و تردید قرار مى دهد و اگر معتقد به مطابقت آن با سیره پیامبر صلى اللَّه علیه و آله بود پس علت رد کردن آن چه بوده است؟امام على علیه السلام بارها حق خود را در خلافت و منحصر بودن امامت در اهل بیت نبوت علیهم السلام مورد تاکید قرار داده و گفته است: «کجایند آنان که ادعا نمودند که آنها به جاى ما راسخون فى العلم هستند، آن هم به دروغ و تعدى بر ما که خداوند ما را رفعت داده و آنان را فروگذاشته و به ما عطا نموده و آنها را محرومشان ساخته و ما را داخل نموده و آنها را خارجشان ساخته است. به وسیله ما هدایت خواسته مى شود و گمراهى دور مى گردد. ائمه از قریش هستند که در این شاخه از بنى هاشم قرار داده شده اند و براى کسى جز آنان شایسته نیست و ولایت غیر از آنان درست نمى باشد»___________________________________نهج البلاغه، تصحیح صبحى صالح ص 201.

در سخن دیگرى از آن حضرت است که مى گوید: «اما استبداد بر ما در این مقام که ما به رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله در نسب بالاتر و نزدیک تریم، تبعیضى بود که روحیه گروهى بر آن بخل ورزیدند و دلهاى عده اى دیگر به آن سخاوتمندى نشان دادند. اما حکم از آن خداوند است و روز قیامت بازگشت به سوى اوست»___________________________________نهج البلاغه، تصحیح صبحى صالح ص 231.

آن حضرت علیه السلام در مورد اهل بیت نیز مى گوید: «آنان جایگاه راز و بازگشت امر و گنجینه علم و پناهگاه حکم و غارهاى کتاب ها و کوه هاى دین او هستند که کژى پشت دین را به آنان راست نمود و لرزه اندامش را به آنها دور ساخت... در این امت، کسى با آل محمد صلى اللَّه علیه و آله مقایسه نشود و از آنان که نعمتش بر آنان جارى گردیده، کسى با آنها برابر نمى گردد. آنان اساس دین و ستون یقین هستند، آنچه گران بار است به سوى آنان روى مى آورد و آنکه در راه است به آنها مى پیوندد، ویژگى هاى ولایت براى آنهاست و وصیت و میراث، براى آنان مى باشد»___________________________________نهج البلاغه، تصحیح صبحى صالح ص 47.

در همان منبع نیز، گفتار آن حضرت آمده است که: «ما درخت نبوت و محل فرود رسالت و جایگاه رفت و آمد فرشتگان و معادن علم و سرچشمه هاى حلم هستیم. یارى کننده و دوستدار ما در انتظار رحمت است و دشمن ما منتظر یورش»___________________________________نهج البلاغه، تصحیح صبحى صالح ص 162- 163.

یکى از علماى مدعى دوستى اهل بیت علیهم السلام با بعضى از برادران ما گفتگویى داشت. به آنان گفت: «على ولایتى داشت که خداى سبحانه و تعالى به وى عطا نموده و اگر خلافت پیامبر صلى اللَّه علیه و آله براى وى بود، با دعاى آن حضرت، مى توانست بر آن دست یابد و کسى نمى توانست که جاى وى را اشغال کند».واضح است که این گفتار ضعیفى که سستى آن آشکار است نمى تواند وسیله اى باشد که با آن، مساله کودتا بر ضد على علیه السلام را نفى کنیم.زیرا که این امر را به سوالهاى متعددى مى کشاند از جمله اینکه چگونه پیامبران گذشته را سر بریدند در حالى که آنان بى هیچ تردیدى اولیاء اللَّه بودند و اینکه چگونه برترین و کامل ترین آنان را که حبیب پروردگار عالمیان است یعنى حضرت محمد صلى اللَّه علیه و آله را اذیت و آزار رساندند. و چرا در روز احد دندانهاى آن حضرت شکسته مى شود و سپاه پاى به فرار مى گذارد، آیا آن حضرت نمى توانست که با دعائى همه مشرکان را فرارى دهد.در واقع انبیاء و اولیاء براى هدایت بدون اجبار مردم آمده بودند. اما معجزه و کرامت، براى اجبار بندگان براى حرکت در راه راست نبوده بلکه براى اتمام حجت و بیان حقیقت منزلت اولیاء در نزد خداى تعالى بوده است و اگر هر انحرافى با یک دخالت غیبى مواجه مى شد تا مردم به حق بازگردانده شوند، دیگر معنایى براى امتحان و مفهومى براى ثواب و عقاب وجود نمى داشت. خداى تعالى مى فرماید: (و لو شاء ربک لامن من فى الارض کلهم جمیعا افانت تکره الناس حتى یکونوا مومنین) یعنى: «اگر پروردگار تو مى خواست همه کسانى که روى زمین هستند، ایمان مى آوردند، آیا تو مردم را مجبور مى سازى که ایمان بیاورند»؟___________________________________سوره یونس، آیه: 99.

امام و خلیفه، به نص از سوى پیامبر صلى اللَّه علیه و آله شناخته مى شود و بر مردم است که به یارى وى ملتزم باشند همانگونه که کعبه با رفتن مردم به حج آن شناخته مى شود که به سوى آن مى آیند و خود آن، به سوى کسى نمى رود. در اسد الغابه از على علیه السلام آمده است که رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله فرموده است: «تو بمنزله کعبه هستى، به سوى تو مى آیند و تو به سوى کسى نمى روى، پس اگر این قوم به سوى تو آمدند و آن را- یعنى خلافت را- به تو تحویل دادند، از آنان بپذیر، و اگر به سوى تو نیامدند به سوى آنان مرو تا اینکه آنان به سوى تو بیایند»___________________________________اسد الغابه فى معرفه الصحابه ج 4 ص 31 از ابن اثیر.

امیرمؤمنان على علیه السلام نظر خود را به اختصار در خطبه معروف شقشقیه___________________________________نهج البلاغه، خطبه سوم ص 48.

بیان مى کند آنجا که مى فرماید: «آرى، به خدا که فلان کس___________________________________ابوبکر. آن را چون پیراهنى بر خود پوشاند در حالى که مى دانست که محل من نسبت به آن، محل قطب است از آسیاب، که سیل از من روان شود و پرندگان به سوى من بالا نیایند، پس من در برابر آن پرده اى انداختم و از آن روى گرداندم و به این اندیشه بودم که یا با دستى شکسته اقدام کنم و یا اینکه بر تاریکى کورى (گمراهى خلق) صبر نمایم، که بزرگسال در آن به کهولت رسد و خردسال در آن پیر گردد و مومن در آن رنج کشد تا به دیدار پروردگار برسد!پس دیدم که صبر بر آن خردمندانه تر است، و صبر کردم در حالى که خارى در چشم و استخوانى در گلو داشتم و میراث خود را غارت شده مى دیدم، تا اینکه اولى به راهش رفت و آن را پس از خود به فلانى___________________________________عمر بن خطاب. واگذار نمود آنگاه قول اعشى را مثال آورد: شتان ما یومى على کورها و یوم حیان اخى جابریعنى: فرق است میان امروز من که بر کوهان و پالان شتر سوار و به رنج سفر گرفتارم، با روزى که ندیم حیان برادر جابر بودم (مقصود امام علیه السلام مقایسه میان گرفتارى آن روز خود با زمان حیات پیامبر اکرم صلى اللَّه علیه و آله بوده است. مترجم) و شگفت آنکه، در حالى که وى در زمان حیاتش آن را رد مى کرد، ناگهان، آن را بعد از خود به دیگرى مى سپارد آن دو، دو پستان آن خلافت را میان خود تقسیم نمودند پس آن را در جاى ناهموارى قرار داد که سخن در آن تند و همراه زخم زبان بود و دیدارش رنج آور و اشتباهش بسیار و عذرخواهیش بى شمار، پس هر که با وى بود همچون سوار بر شترى سرکش مى بود که اگر افسارش را محکم نگه مى داشت، بینى شتر پاره مى شد و اگر آن را رها مى نمود در پرتگاه هلاکت مى افتاد. سوگند به خدا که مردم گرفتار اشتباه شدند و به راه حق نرفتند و من در طول این مدت و در سختى این محنت صبر کردم تا اینکه او نیز به راه خود رفت و آن را در میان گروهى قرار داد که ادعا کرد من یکى از آنان بودم. خدایا از تو یارى مى طلبم در مورد شورائى که تشکیل شد، چه وقت همراه اولین شخص از آنها، در مورد من شک و تردیدى بود که اینک با این افراد، همسان قرار داده شوم! اما بهر حال در فراز و نشیب همراه آنان شدم، تا اینکه یکى از آنان به کینه خود توجه کرد و دیگرى به دامادش متمایل شد، همراه با دو نفر دیگرى که بردن نامشان زشت و اهانت آمیز است، تا اینکه نفر سوم قوم برخاست در حالتى که دو جانبش باد کرده بود میان موضع بیرون دادن و خوردنش، و خویشاوندانش همراه وى برخاستند و مال خدا را خوردند، همچنانکه شتران علف هاى بهارى را مى خورند تا اینکه ریسمان تابیده اش باز شد و رفتارش سبب قتلش گردید و پرى شکمش او را برانداخت.

بخشی از کتاب نور فاطمه

www.al-mobin.com

www.almobin.ir